Tym, co wyróżnia płyty gresowe STAR 2.0 i 3.0, są szerokie możliwości montażu. Można je instalować na wspornikach czy wylewce betonowej, ale też bezpośrednio na trawie, a nawet na żwirze. Ostatnie rozwiązanie – tzw. montaż „na sucho” – pozwala na uzyskanie ciekawego efektu wizualnego połączonego z wygodą przemieszczania się po strefie wypełnionej żwirem.
Przestrzeń ogrodowa, skwer, strefa zewnętrzna kawiarni – żwir jest wykorzystywany w wielu miejscach do wypełnienia podłoża i uzyskania ciekawej aranżacji. Choć to rozwiązanie cechuje wiele korzyści, to ze względu na małą stabilność podłoża żwirowego poruszanie się i aranżowanie przestrzeni będzie utrudnione. Stąd też konieczność stworzenia odpowiedniego podłoża, które pozwoli zapewnić komfort i bezpieczeństwo przy jednoczesnym zachowaniu pierwotnego efektu wizualnego.
Wysokie parametry użytkowe
Zazwyczaj przy takiej realizacji bierze się pod uwagę kamień naturalny, płyty betonowe lub płyty gresowe, w przypadku których to wysokie parametry techniczne, większa wytrzymałość na obciążenia oraz trwałość i wygoda użytkowania sprawiają, iż są one najkorzystniejszym wyborem. Warto również wspomnieć o odporności na warunki atmosferyczne oraz zanieczyszczenia, co ma duże znaczenie w naszym klimacie i zmiennych warunkach pogodowych. Płyty gresowe STAR 2.0 i 3.0 posiadają parametr antypoślizgowości R11, co ma niebagatelny wpływ na bezpieczeństwo użytkowania.
Zaletą produktu jest również możliwość dokonywania późniejszych zmian w obrębie stworzonej przestrzeni. Montaż na naturalnym podłożu, jak żwir czy piasek, nie wymaga tworzenia stałych konstrukcji, używania zapraw klejowych i drenażowych. Tym samym zarówno proces montażu, jak i późniejsza chęć zmiany aranżacji, nie będą wiązać się z dużymi nakładami pracy ani wysokimi kosztami. Do demontażu wystarczy po prostu usunąć płyty z dotychczasowego miejsca, przygotować podłoże w nowej lokalizacji i ponownie umieścić tam płyty gresowe. Trudno o prostsze rozwiązanie.
Montaż płyt na podłożu żwirowym – jak to zrobić?
Pierwszy krok to wyznaczenie miejsca, w którym mają znaleźć się płyty oraz wykorytowanie gruntu. Następnie, powstałą przestrzeń wypełnia się dwiema warstwami, które będą zapewniały zarówno stabilizację, jak i możliwość odprowadzania wody z układu w głąb gruntu. Pierwszą warstwę stanowi kruszywo o frakcji 3 cm+, drugą zaś wykonujemy z kruszywa o frakcji 1-3 cm. Każdą z nich warto zagęścić i utwardzić mechanicznie z zachowaniem spadku min. 1,5%.
Ostatnim etapem jest ułożenie płyt z zachowaniem przestrzeni (spoin), min. 3 mm, celem swobodnego odprowadzania wody z powierzchni okładziny. Stabilizację płyt wykonujemy przy użyciu młotka gumowego (brukarskiego).
